Mια οργή τυλιγμένη σε ένα κέλυφος από ζάχαρη, φόβο, απορία παιδιού κι ελπίδα. Ερωτήσεις, σκέψεις, ερωτικά μαρτύρια, τραγούδια, θλίψεις και χαρές. Μόνο η τέχνη, στην πιο εφήμερη και δημόσια μορφή της θα μπορούσε να τα αγκαλιάσει όλα αυτά μαζί και να μας τα παραδώσει με τον πιο τίμιο και αγνό τρόπο. Η τέχνη του δρόμου δεν είναι ένα κύμα που μετρά μερικές δεκαετίες ζωής, είναι η πιο γνήσια, ειλικρινής και ουσιαστική μορφή τέχνης. Έρχεται από το μακρινό παρελθόν, κάπου διακόσιες χιλιάδες χρόνια πριν, όταν οι πρόγονοι μας άρχισαν να μοιράζονται στους τοίχους των σπηλιών τους εικόνες από τα ζώα, που ακόμα για εκείνους ήταν απειλή μα και άγρια γοητεία. Οι γούνες των ζώων αυτών που ήταν η ελπίδα για λίγη ζεστασιά και το κρέας μια πηγή τροφής που δυνάμωνε το ανθρώπινο είδος. Τότε ως θαύμα και απορία, έντυναν τους τοίχους των σπιτιών τους με τοιχογραφίες όλων αυτών των θεμάτων που προκαλούσαν τρόμο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η Αρχαία Αίγυπτος, στημένη όλη από τεράστιες επιγραφές, θεωρείται μια από τις μητέρες τούτης της τέχνης, αργότερα η Αρχαία Αθήνα μα και η Ρώμη. Επιγραφές και έργα δημόσια σαν κάτι που ΕΠΡΕΠΕ να μπορεί να δει ο πολίτης, ο ξένος, ο ερευνητής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

READ IT ALL