Θεωρητικά όλοι βλέπουμε. Άλλοι κοιτάζουμε ψηλά και άλλοι χαμηλά, άλλοι ευθεία και μπροστά μας κι άλλοι πιο συχνά στρέφουμε το βλέμμα μας πίσω. Άλλοι τρέχουμε στις εξοχές με την πρώτη ευκαιρία… τα τοπία της φύσης, με -αλλά κυρίως- χωρίς την ανθρώπινη επέμβαση ξεκουράζουν το μάτι και ηρεμούν τον εντός μας κόσμο. Η ερώτηση που έχει μεν απαντηθεί, αλλά αξίζει πάντα να αναφέρεται με κάθε ευκαιρία είναι το “πως βλέπουμε;”. Βλέπουμε μόνοι και ανεπηρέαστοι σαν ένα tabula rasa (1) που η εικόνα θα χαράξει πάνω εκεί τις εμπειρίες της; Βλέπουμε αντικειμενικά, με βάση κάποιους κοινούς αισθητικούς κανόνες ή βλέπουμε μόνο ως υποκείμενα και συγκρατούμε ή εγκρίνουμε ό,τι υπόκειται στη δική μας αισθητική; Έχουμε, άραγε έλεγχο σε ό,τι απολαμβάνει το μάτι μας και γοητεύει το βλέμμα μας; Είμαστε γνώστες και κύριοι όταν η εικόνα τρέχει να μας συναντήσει ή όταν εμείς επιλέγουμε να την προσεγγίσουμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ