Η κλασική προσωπογραφία, που στο μεγαλύτερο της μέρος ακόμα και σήμερα, είναι ανάγκη μιας προνομιούχας τάξης υπάρχει στις μεγάλες αίθουσες τέχνης ανά τον κόσμο και δημιουργεί ακόμα και σήμερα ποικίλα ερωτήματα. Υπάρχει εκεί για να υμνήσει τη σωματική ομορφιά, τη δύναμη και τις θέσεις εξουσίας, ελάχιστα όμως έως και καθόλου δεν μεταφέρει την ψυχή του προσώπου που ποζάρει, το παλλόμενο εσωτερικό του κόσμου και παραμένει στην απεικόνιση των κεκτημένων του. Γεννιούνταν εδώ ορισμένα ερωτήματα ουδόλως ασήμαντα, όπως παραδείγματος χάριν, γιατί αφού τα κλασικά πορτραίτα δεν φέρουν καμίας κοινωνικής ή ανθρωπιστικής διάθεσης πιάνουν χώρο στους τοίχους των μουσείων και των γκαλερί, τι έχουν να διδάξουν τον σύγχρονο θεατή εκτός από ιστορία και οικογενειακά δέντρα μεγάλων οίκων; Επιπλέον, ακόμα και έτσι ως προβολή δυνατών προσώπων της ιστορίας της ανθρωπότητας μεταφέρουν κάποιο μήνυμα ή αποτελούν μια λύση έως την εύρεση της φωτογραφίας; Έχουν σίγουρα μια κάποια αισθητική αξία όμως μήπως τα ειδώλια της αρχαιότητας στερούνται αυτής; Είναι μια καταγραφή υφασμάτων, ενδυμάτων και λαμπερών αξεσουάρ που εκτός της ομορφιάς υπάρχουν για να θυμίζουν και το προνόμιο; Στέκουν δίπλα στους ελαιοτρίβες και τους αγρότες του Βαν Γκονγκ για να υπογραμμίσουν κάτι ή μήπως τυχαία ανήκουν όλα στη συλλογή του μουσείου; Τα πορτραίτα ακόμα και στις μέρες μας αποτυπώνουν κάτι το σκανδαλώδες, το μέγα “εγώ” του εικονιζόμενου που “ξεκουράζεται” μέσα σε μια αισθητική και ιστορική καταγραφή. Είναι αυτό κάτι που μας ενδιαφέρει να αλλάξει ή να νοηματοδοτηθεί διαφορετικά τόσα πολλά χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση;